Zaterdag, 5 juli 2008. Een gezellig zonnetje, de golven hoog en een aangenaam temperatuurtje. Nou, niets van dat alles. De lucht was niet blauw maar grauw. Het miezerde gestaag, bij vlagen naar een regenbui, maar zo meenden we, daar zouden we in de zee toch geen hinder van ondervinden. Welgemoed reden we naar de strandhut waar we moesten verzamelen. Maar er waren geen golven van betekenis in Lahinch en daarom vertrokken we in karavaan met voorop de surfbus met de boards en de wetsuits zuidwaarts naar Doonbeg waar de oceaan voor het surfen beter zijn best deed. Aldaar wurmden we ons tussen de auto's in de wetsuits en liepen we na een korte instructie met de surfplanken door de duinen en de rotsen naar het strand. Met de planken in een halve kring geformeerd troffen we de laatste voorbereidingen om verwachtingsvol de Atlantische Oceaan in te lopen. Surfen is leuk en gaandeweg lukt het steeds beter, maar de kou sloeg onverbiddelijk almaar meer toe, terwijl het ook steeds harder begon te regenen. Dat was bij terugkomst bij de auto's wel heel vervelend, want we stapten de auto natter in dan we uit de zee waren gekomen. Zo snel we konden zijn we naar onze B&B teruggereden om daar het ijs op onze botten weer te ontdooien. We hielden beraad en uiteindelijk besloten we onze surfavonturen ooit eens voort te zetten in gunstiger tijden of oorden.

Tegen de tijd dat ook de in alle nattigheid verdronken schoenen genoeg waren opgedroogd, inmiddels was zelfs de zon af en toe gaan schijnen, was Kennard's trek in een heuse hamburger in Ierse versie zo gegroeid dat we ons spoorslags terug naar Lahinch moesten begeven. Na de plichtplegingen ter zake gingen we naar het surfkantoortje om ons voor de komende dagen af te melden en de rekening te voldoen. Het surfkantoormeisje tipte ons een mooi uitzicht in de buurt op de baai en de drie Aran Eilanden dat te genieten was op een heuveltop en maakte voor ons een schetsje, zoals hiernaast rechts is afgebeeld. We besloten dan ook de plek meteen op te zoeken.

Aangekomen op de weg naar de heuveltop werden we bij een van de boerderijen halverwege opgewacht door twee collies. Een bleef midden op de weg staan in 'n dreigende aanvalshouding, terwijl de ander ons vanachter besloop toen we voor de hond op de weg stopten. Langzaam begonnen we weer door te rijden. De hond wachtte tot het laat- ste moment om niet overreden te worden voordat hij opsprong en enkele meters verderop ons weer op dezelfde manier opwachtte. Dit herhaalde zich zo enkele keren. Tot we het spelletje beu werden en we hem met een ferme 

claxonstoot naar de zijkant van de weg dreven en we door konden rijden. Op dat moment werden we door de tweede hond besprongen, maar op de gladde auto gleed hij ongedeerd weg. De honden renden nog wat meters mee, eer ze het opgaven en we waren 'ontsnapt'.

Het uitzicht bovenop de heuvel was inderdaad prachtig en veel mooier dan op de foto hier- onder te zien is. Later hebben we de avond besloten met een maal bij Flanagan's, Lahinch.